Op weg naar huis (3 van 3)
10-02-2024 | 20:26 Uur
Het zit erop!
22 brieven en 8 kaarten geschreven voor 10 verschillende mensen die vast zitten waarbij en/of waardoor mensenrechten sterk geschonden worden. Wij zaten dus in De Lik in Utrecht. Geheel vrijwillig en met geen enkel recht geschonden. En toch vond ik het zwaar.
Ik dacht dat ik het zwaar zou hebben als ik alleen in een cel zou belanden met de deur achter mij dicht. Afgezien van het feit dat de deur nooit achter mij (of iemand anders) anders dan door mijzelf op de wc, op slot is gegaan zaten wij de hele dag samen. En dát vond ik zwaar. Dicht op elkaar, precies genoeg ruimte om te schrijven, veel gepraat en ander rumoer om ons heen. Nadat ik alsnog alleen op een cel kon zitten (zie vorige stukje), merkte ik pas hoe kapot ik was. Ik moest bijna huilen toen ik na de cel een vrijwilliger (dezelfde die mij ook alleen op een cel liet) vroeg of ik ergens rustiger kon gaan zitten omdat ik het niet meer trok, die drukte.
Gelukkig was het ook weer tijd voor De Zwarte bak, en terwijl iedereen naar de eettafel ging, bleef ik -en met mij nog 1 oudere man en 3 oudere vrouwen- in de schrijfzaal. De rust was weldadig en de vrijwilliger die ik had aangesproken gaf aan dat ik als allerlaatste, samen met de organisatie, mijn eten kon ophalen en in deze zaal kon blijven eten. Zó fijn!! En terwijl ik op het eten wachtte, schreef ik verder met ver op de achtergrond mijn "fellow inmates" die in de mess zaten. Langzaam kwam ik weer wat tot rust. Toen na het eten de rest weer kwam binnendruppelen gaf mijn buurvrouw mij haar noise cancelling headphone.
We kregen live verbinding met de dochter van een Oeigoer die vast zit in China omdat hij Oeigoer is en voor wie wij ook schreven. Zij zelf is China ontviucht en toen haar werd gevraagd waar zij hoop uit haalde wist zij het even niet. En toch geloofde zij dat er hoop was. Het was krachtig en verdrietig en hopelijk komt haar vader ooit vrij en hopelijk bereiken onze kaarten hem en voelt hij zich gesterkt.
Wij schreven vandaag maar voor 10 mensen. Met nog 25 minuten op de klok had ik alles geschreven wat vandaag geschreven kon worden. Ik trok mij terug met een boek aan de eettafel tot ik een paar minuten voor het einde door de eigenares van de koptelefoon gehaald werd. De aftel was mooi, meer dan 2000 brieven geschreven, meer dan €37.000 opgehaald.
Wij mogen weer naar huis. Ik vond het een zware dag. 1 zware dag. Zonder dreiging, zonder dwang. Alleen maar omdat ik veel prikkels kreeg.
Het was maar een dag. En ik maakte niet eens voor een fractie mee wat een gevange meemaakt. En ik kan mij er ook nog steeds niets bij voorstellen.
